Kwiat życia jest jednym z wzorów tzw. „świętej geometrii”, przez niektórych uważany jest nawet za jej fundament. Do świętej geometrii zalicza się mozaiki Środkowego Wschodu, Piramidy Egipskie i Kalendarz Azteków. Kwiat życia symbolizuje perfekcyjny ład i porządek, przemyślany plan istnienia oraz cykliczność kręgu życia. Jest rozpoznawalny przez wielu ludzi, choć nie każdy jest całkiem świadomy jego znaczenia. Skonstruowany jest z równych kół, które zachodzą na siebie we właściwych proporcjach – tworząc w ten sposób symetryczny symbol na bazie sześciokąta. środek każdego z kręgów jest umiejscowiony na obwodzie sześciu otaczających go kół o tej samej średnicy. Kwiat życia tworzy 19 pełnych okręgów oraz 36 łuków. Jest odwzorowaniem „mechanizmu” według którego ma funkcjonować Wszechświat. Nazwa „Kwiat Życia” jest współczesna, związana z ruchem New Age i powszechnie przypisywana szczególnie Drunvalo Melchizedekowi w jego książce The Ancient Secret of the Flower of Life (1999).
Historia
Kwiat życia jest obecny w wielu kulturach na całym świecie. Najstarsze znane występowanie wzoru „nakładających się okręgów” datowane jest na 7 lub 6 wiek p.n.e., znalezione na progu pałacu asyryjskiego króla Aššur-bāni-apli w Dur Šarrukin (obecnie w Luwrze). Symbol staje się bardziej rozpowszechniony we wczesnych wiekach obecnej ery. Jednym z wczesnych przykładów jest pięć wzorów 19 nakładających się na siebie okręgów narysowanych na granitowych kolumnach w Świątyni Ozyrysa w Abydos w Egipcie i kolejne pięć na kolumnie naprzeciwko budynku. Są narysowane w czerwonej ochrze, a niektóre są bardzo słabe i trudne do odróżnienia. Wzory są graffiti nie występują w rodzimie egipskich ornamentach. Są one w większości datowane na wczesne wieki ery chrześcijańskiej chociaż nie można z całą pewnością wykluczyć średniowiecznego lub nawet współczesnego (początek 20 wieku) pochodzenia, ponieważ rysunki nie są wymienione w obszernych wykazach graffiti w świątyni opracowanych przez Margaret Murray w 1904 roku.
Wzory bardzo podobne do kwiatu życia używane były czasami używane w Anglii jako znaki apotropaiczne, aby powstrzymać czarownice przed wejściem do budynków. Krzyże konsekracyjne wskazujące punkty w kościołach namaszczone wodą święconą podczas poświęcenia kościołów również przybierają formę nakładających się na siebie kręgów.
W sztuce islamskiej wzór jest jednym z kilku układów okręgów (inne są używane do czterech lub pięciorakich wzorów) używanych do konstruowania siatek dla islamskich wzorów geometrycznych. Służy do projektowania wzorów z 6- i 12-ramienną gwiazdą, a także sześciokątami w stylu zwanym girih. Powstałe wzory jednak charakterystycznie ukrywają siatkę konstrukcyjną, prezentując zamiast tego projekt przeplatanego paska.
Wzory siedmiu nakładających się na siebie okręgów znajdują się na cypro-archaicznym I kielichu z 8-7 wieku p.n.e. na Cyprze i rzymskich mozaikach, na przykład w pałacu Heroda w 1 wieku p.n.e.
Wzór znajduje się na jednej ze srebrnych tablic późnorzymskiego skarbu Kaiseraugst (odkrytego w 1961 roku). Później znajduje się jako ornament w architekturze gotyckiej, a jeszcze później w europejskiej sztuce ludowej okresu nowożytnego.
Wysokie średniowieczne przykłady obejmują chodniki Cosmati w Opactwie Westminsterskim z XIII wieku.
Dzięki swoim niezwykłym proporcjom, harmonii i prostej formie symbol ten spędzał sen z powiek architektom, artystom i filozofom – jego idealny kształt stanowił zagadkę dla takich myślicieli jak chociażby Leonardo da Vinci, który omówił jego matematyczne proporcje.
Symbolika
Kwiat życia uznawany jest za symbol szczęścia i długowieczności. Przypisuje mu się moce uzdrawiające – od wieków wierzono, że chroni przed złą energią i złymi duchami; jest też zdolny uleczyć nawet najcięższe choroby. Używanie tego symbolu polecano osobom, które chciały zapewnić sobie zdrowie i pomyślność życiową; osobom chorym we wszystkim różnego rodzaju stanach chorobowych, zapalanych i urazach. Kwiat życia ma neutralizować szkodliwe działanie żył wodnych oraz fal elektromagnetycznych, chętnie używany jest także jako symbol wspomagający medytację.
MG